48
|
zz
z
zzzz
Poslužite se
/ Dine&Wine
„Vespa bjanko, ako
mene pitate, verovatno
je najbolje belo vino
napravljeno u Italiji“.
Treba li verovati Džou
Bastijaniću, koji je
to napisao u svom
američkom bestseleru
‘Restaurant Man’?
e
”Vespa bianco, if you
ask me, is probably the
best white wine made
in Italy”. Should we trust
Joe Bastianich, who
wrote that in his best-
selling book Restaurant
Man?
No, s druge strane, to je vino
koje je sam Bastijanić napravio,
od grožđa vinograda koji je ku-
pio 1996. u severnoitalijanskoj
pokrajini Friuli, na slovenačkoj
granici. Napravio ga je da dokaže
koliko moćno može biti belo vino
iz Friulije, između Julijskih Alpa
i Jadranskog mora. Tu se inače
najviše uzgaja sorta tokaj, koja je
u Evropskoj uniji preuzela ime
frijulano , da se ne bi mešala s
mađarskom sortom. Bastijanić od
frijulana pravi vino slično po uku-
su i kompleksnosti alzaskim gran
kri belim vinima.
Pre godinu dana Lidija i Džo
Bastijanić otvorili su i restoran
Orsone uz svoje vinograde i hotel
od nekoliko soba za američke
goste, koji Džoa prate u stopu.
Agroturizam na prostorima tro-
međe Istre, Slovenije i Furlanije
(kako Slovenci zovu Friuli) ni-
kada više neće biti isti. Kad se
Džo nečeg poduhvati, on to radi
s upornošću krupnog istarskog
goveda boškarina (njegovi su za-
pravo iz Istre, iako ih Amerikanci
znaju isključivo kao Italijane).
Uz dvadesetak restorana i vi-
noteka koje vodi u Njujorku, Las
Vegasu, Los Anđelesu, Singapuru
i Hongkongu, otvorio je i najveću
trgovinu italijanskih delikatesa
na Menhetnu, Eataly od 4000
kvadratnih metara, a priključio
se i ekipi MasterChefa i napravio
rijaliti o pokretanju restoranskog
biznisa.
Priča o Džou Bastijaniću mo-
gla bi se brendirati kao savršena
realizacija američkog sna: rodite-
lji su izbegli iz Istre u Sjedinjene
Države, u vreme kad su etnički
Italijani imali izbor da odu iz
Jugoslavije, i skromno počeli
da razvijaju današnju porodičnu
ugostiteljsku imperiju u radnič-
kom delu Njujorka, Kvinsu.
Bila je to tipična priča: naj-
skromniji počeci i ostvarenje
velikog sna porodice da će se sin,
ulaskom u dobre škole, izvući iz
teškog restoranskog posla kao
akademski građanin.
Nakon rada na Vol Stritu, Džo
je doživeo konačno prosvetljenje:
niko o italijanskoj hrani i vinima
ne zna koliko ja, shvatio je, pogo-
tovo udružen s majkom... Novac
za otvaranje prvog restorana po-
zajmila mu je baka, ’iz slamarice’...
I tako je sve krenulo.
U autobiografskoj knjizi ob-
jašnjava šta je „restaurant man“:
mnogo više od običnog vlasnika
restorana, čovek koji restoran
vodi kao manijak kontrole, kao
svaki uspešan privatni biznis,
kontroliše dnevno ulaz i izlaz,
svađa se na pijaci da dobije naj-
bolje namirnice za najnižu cenu,
sipa so u vino za kuvanje da ga
osoblje ne bi popilo, kontroliše
koliko je ostalo konjaka i drugog
skupocenog pića u bocama na
baru. Ukratko, „restaurant man“,
da bi uspeo, ponaša se kao naj-
gora škrtica: „Većina onih koji
vode restoran neće uspeti, jer im
nedostaje fundamentalno razu-
mevanje restoranske matematike.
Verovatno misle da su genijalni
Keli Juen (u sredini), Edoardo Vale Lobo (drugi s desna), Lidija Bastrijanić (desno)
e
KellyJuen (centre), Eduardo Vale Lobo (second from right), Lidia Bastijanić (right)
