68
|
zzz
z
zzz
Vidi ko je u avionu
/ Look who’s on Board
slovenačkog i italijanskog porekla iz Buzeta, koji je u doba kad
su se upoznali najmlađi major kraljevine Jugoslavije, susrela se
Beogradu gde se Boris rodio 1940. godine. Posle Drugog svetskog
rata porodica se preselila u Trst, gde je otac, koji je govorio sedam
jezika, postao komesar grada.
Stariji sin tršćanskog komesara pohađao je slovenačku
osnovnu i srednju školu. Boris se tako formirao u potpunosti kao
Srednjoevropljanin, ali naziv „Mitelevropa“, mrzi, jer simbolizuje
germanski kulturni kolonijalizam. Odbija i oznaku „kosmopolit“,
budući da smatra da on nije neko ko teži da premosti bezvazdušni
prostor između država i civilizacija, nego u sebi objedinjuje njihova
svojstva.
O svojim projektima Podreka, zapravo, razmišlja kao urbani-
sta – kao ideolog arhitekture on ne može biti ravnodušan prema
kontekstu, građevinskom i socijalnom. Izričiti protivnik „turbokapi-
talizma“, koji je zemlje tranzicije zasejao mnoštvom ružnih, nepre-
poznatljivih oblakodera, spomenika novog varvarstva, okleva da se
upusti u megaprojekte u Dubaiju i Kini, gde je danas angažovano
osamdeset odsto svetskih projektnih kapaciteta.
Predivan džentlmen odan umetnosti, Boris Podreka drži maj-
storsku radionicu punu gladnih i žednih momaka iz naših krajeva,
pa nas sve vodi na ručak u obližnju krčmu, gde serviraju bečku
šniclu u posebno raskošnom izdanju. Podreka pije skromno belo,
austrijski zeleni feltliner. Pokazuje neverovatno odsustvo preten-
cioznosti – ako to nije visoka civilizacija, ne znam šta je. Pri tom je
izgovorio cijeli esej o „bečkoj šnicli“, njenoj istoriji i semiologiji –
neumorni majstor stalno podučava, i u njegovoj blizini je kao da ste
otišli na ručak s Leonardom da Vinčijem. Možda evropska uljud-
nost nije sasvim propala stvar?
e
as an architectural ideo-
logue, he cannot remain in-
different to the context, both
social and architectural. An
outspoken opponent of the
“turbo-capitalism” that littered
transitional countries with
ugly, unremarkable skyscrap-
ers, monuments to a new
barbarism, he’s hesitant about
working in Dubai and China,
where eighty per cent of design
capacities are mobilised today.
A wonderful gentleman
loyal to his art, Boris Podrecca
owns a workshop full of hungry
and thirsty boys from our re-
gion, so he takes us all to lunch
in a nearby tavern, where they
serve us a gourmet Wiener
schnitzel. Podrecca drinks a
modest white wine, an Austrian
green Veltliner. He’s distinctly
non-pretentious - a hallmark of
class if ever I saw one. Along
the way, he recounted to us an
entire essay about the Wiener
schnitzel, its history and se-
miology - this tireless master
constantly teaches and being
around him is like going to
lunch with Leonardo da Vinci.
Perhaps European courtesy
isn’t gone after all?
Hotel Falkensteiner
Belgrade, Serbia, 2013
